Gastenboek

Wij zijn nu anderhalve week terug van de fantastische provincie Alentejo Baixo en hebben echt ons hart hieraan verloren. Ons avontuur begon met een opmerkelijke advertentie in de Volkskrant met als kop 'Vakantie op je eigen Berg'. Via jullie uitstekende website werd ons al duidelijk dat het hier om een bijzondere vakantiebestemming ging. Wij waren nog niet eerder in Portugal geweest en keken uit naar een nieuwe ervaring. Het email contact dat vooraf aan ons verblijf plaatsvond was erg prettig en maakte dat wij ons al erg welkom voelden.
Bij aankomst werden wij verwelkomd door jullie allen met een heerlijk kopje koffie en eenmaal in Casa Marcanta aangekomen waren de boodschappen voor de lunch al gedaan inclusief heerlijke verse eitjes van de boer. Geweldig! De huizen (wij hebben gedurende ons verblijf eerst Casa Marcanta en daarna Casa Valorosa bewoond) zijn heel gezellig en comfortabel ingericht. En dan het uitzicht en de rust, tja dat moet je gewoon zelf ervaren. Dat is bijna niet uit te leggen. Wij noemden het 'een paradijs'.

De uiterst vriendelijke bevolking, de prachtige natuur, strandjes en pittoreske (bad)plaatsjes, het heerlijke en voor onze begrippen spotgoedkope eten, teveel om op te noemen. Ook hebben wij vanuit Monte do Casarão een rit gemaakt naar de hoofdstad van de Alentejo: Evora. Zeer de moeite waard, ondanks dat de reistijd 1.5 uur heen en terug vergde. Er is onderweg weer een heel ander landschap van o.a. olijfbomen en wijngaarden te zien. Prachtig.

Van de cadeaus die onze dochter Rosa voor haar verjaardag kreeg, heeft de foto van de honden Willem, Sproet en Stoffel met feesthoed op nog de meeste indruk gemaakt. Deze staat nu keurig ingelijst op haar nachtkastje.

Lieve mensen, nogmaals heel erg bedankt voor jullie bijzondere gastvrijheid die onze kennismaking met Portugal tot een superervaring heeft gemaakt. Wij hopen zeker nog eens terug te komen. Misschien in combinatie met een bezoek aan Lissabon.

Hartelijke groeten van Robert, Karin en Rosa

Een paar dagen Nederland doet het gemis voelen. Wat een heerlijke stek! Voor 2 weken in andere dan de bewoonde wereld.

Wij hebben genoten van Casa Marcanta. In onze ogen absoluut de bungalow die het mooiste is gelegen. Een aanrader! Hetzelfde geldt voor de omgeving (weg van de toeristische trekpleisters).

We willen jullie nogmaals bedanken voor de goede zorgen!
Emile, Mandy, Justin en Caitlin

Een berichtje van zeer tevreden gasten ter plekke: ik schrijf dit bericht zittend op het terras van huisje Marcanta, op onze eigen berg. Vorig jaar waren we hier voor het eerst en konden we onze ogen niet geloven: ja een eigen berg, het zal wel, maar bij aankomst bleek: je hebt inderdaad gewoon een eigen berg met daarop een huisje in Portugese stijl: spierwit en blauw aan de onderkant. Uitzicht: 360 graden om je heen het landschap van de streek Alentejo: kurkeiken en bloeiende heuvels met diverse bloemen. En ergens in de verte zie je een ander huisje, in totaal staan er 6. We zitten in het hoogst gelegen huisje en genieten van absolute rust en stilte, een stilte, waarvan je je realiseert dat je die in Nederland bijna niet meer hoort. Dit jaar hadden we plannen om diverse stadjes en bezienswaardigheden te gaan zien, het boek over Portugal en deze streek ligt klaar. En elke dag kijken we om ons heen, ervaren de intensiteit van de rust en… besluiten om op onze berg te blijven. Vanuit ons huisje loop je zo het wandelgebied in, waar je binnen 10 minuten op de top van een berg bent, vanwaar je echt de hele streek, tot bijna aan de kust kan zien. Kortom: we genieten weer met volle teugen, ook van de gastvrijheid en hartelijkheid van Nel, Lies en Wynand. Zelfs aan het zwembad zittend, werden we nog verrast met een lekker koel drankje. Morgen gaan we weer terug, uitgerust en met veel energie, vastbesloten om hier volgend jaar weer terug te komen.

Wat een plek: Onze eigen berg!

Fijn dat er mensen zijn zoals Wynand, Nel en Lies die dit soort avonturen willen aangaan en daardoor ons kunnen bieden waar we zo van genieten!!
Nogmaals dank, groet Marion en Jos

Terugkomend op onze week bij jullie.
Heerlijk. Het was fijn. Prachtige accommodatie.
Ongekende privacy.
Prettig anders dan wij tot op heden gewend zijn.
Een aangename gastvrijheid.
Jullie plezier en passie hebben we ervaren.
Respect voor wat jullie daar gerealiseerd hebben.
Internet, satelliet, telefoon.
Onmisbaar of niet, het is er.

We gaan jullie aanbevelen.
Groet, Ed

Na een verblijf van een dag of vijf in de oostelijke Algarve reed ik op een zéér onstuimige dag in maart via de zuidkust naar het westen.

Tevoren had ik telefonisch contact gehad met Wynand Riemslag van Monte Do Casarão die mij vanwege het slechte weer een andere route naar hun landgoed had aangeraden dan de gewoonlijke, die binnendoor voert. Bij Lagos nam ik dus de N120 naar het noorden en kwam ik langzaam maar zeker in een landschap waarvan ik steeds meer het gevoel kreeg: dit is dus wat ik mij bij Portugal altijd heb voorgesteld. In plaats van met witte spikkels bezaaide wat dor uitziende heuvels, een weids spaarzaam bebouwd landschap met veel bomen en af en toe de zee in de verte. Naarmate ik noordelijker kwam, werden de heuvels hoger, zag ik kuddes schapen mét herder en grote groepen bruinrood vee in wat je noemt grazige weiden lopen. Heel opvallend was dat er een waar karrenspoor over de weg liep zoals je ’s winters wel ziet wanneer het gesneeuwd heeft. Alleen was de weg niet wit, maar geel. Toen ik op een gegeven moment langzamer reed, zag ik dat er onafgebroken rijen bloeiende mimosabomen langs de weg stonden die massaal hun stuifmeel verloren door de stormachtige wind. Behalve bij de bloemist had ik nooit eerder bloeiende mimosatakken gezien! Later kon ik deze uitbundige bloeier nog verscheidene keren op m’n gemak bewonderen én ruiken zowel aan de kust als op sommige koel gelegen plekken in het binnenland.

Omdat ik geen “bijrijder” naast me had zitten om te helpen navigeren reed Wynand me in zijn bus vanaf de supermarktparkeerplaats in São Teotónio voor naar Monte Do Casarão. Daar stond het welkomstcomité (Nel en Lies) mét paraplu in de stromende regen klaar en loodste me naar binnen waar zoon Bas en hun drie lieve honden me eveneens hartelijk verwelkomden.

En toen… óp naar mijn onderkomen. Dat overtrof al mijn verwachtingen, zó licht, ruim en gezellig met de houtkachel brandende. ‘s Nachts, ondanks de aanhoudende storm prima geslapen in een héérlijk bed. ’s Ochtends keek ik mijn ogen uit: wát een uitzicht! Ik kon daar gedurende mijn verblijf werkelijk geen genoeg van krijgen en heb er onder wisselende weersomstandigheden en belichting enorm van genoten. Een ander aspect wat mij heel erg aansprak was de stilte. Het is er nog écht stil en bovendien is het er ’s nachts nog écht donker. Sterrenbeelden “uit het boekje” zijn hier moeiteloos te herkennen. Zacht geklingel overdag gaf aan dat een kudde schapen door hun herder van de ene heuvel naar de andere werd verweid. ‘s Avonds en ’s ochtends vroeg hoorde ik bosuilen. Verder zag ik veel verschillende vogelsoorten waaronder leeuweriken, rode patrijzen en mijn favoriet, de boerenzwaluw die bij Nel en Wynand voor het tweede jaar in de garage broedt. Ik heb er de Koninginnepage om het huis zien vliegen en zich in de zon koesterende hagedisjes op het terras zien zitten. Niet alleen bij diverse woningen in het binnenland, ook aan de prachtige kust, die me aan die van Bretagne doet denken, nestelden ooievaars op de rotsen.

Omdat het al een aantal dagen stralend weer was, ging op 11 maart het zwembad “open” en kon ik het aantal baantjes dat ik trok gestaag opvoeren tot de dag van vertrek. De temperatuur van het water was in het begin zo rond de 20°C maar door de felle zon warmde het steeds een beetje verder op. Als ik uitgezwommen was, dobberde ik een poosje rond en doordat het zwembad hoog ligt – en daarmee een panoramisch uitzicht biedt op het dal beneden – had ik iedere keer het gevoel tussen hemel en aarde te zweven. Súper!

Van Nel mocht ik uit de rijke cd-collectie kiezen wat ik maar wilde en wonderlijk, in mijn onderkomen klonken oude bekenden zoals ik ze nog niet eerder had gehoord. Ik genoot intens in deze bijzondere omgeving.

Gastvrijheid staat niet alleen hoog in het vaandel van Monte Do Casarão maar ook met hoofdletters. Omdat ik in m’n eentje was en wat beperkingen heb, had ik bij sommige dingen wel eens hulp nodig maar geen moeite was hen ooit te veel!

Ik vind het een unieke plek waar een mens echt tot zichzelf kan komen en kan het van harte aanbevelen er tegen het einde van de lange, Nederlandse winter eens heen te gaan, letterlijk het voorjaar tegemoet.
Mirjam Wiskerke-Zijdewind, Oudelande

We zijn inmiddels al weer een lange januarimaand terug in vrieskou en regen, na een heerlijk paar kerstweken op onze eigen berg. Het dagelijkse leven is alweer gewoon en soms lijkt het alsof we al weer maanden thuis zijn. Drie keer zijn we nu in Casa Boa geweest, en het voelt echt als een tweede thuis. Ach, het plezierige is dat we over iets minder dan vijf maanden opnieuw in de auto kunnen stappen om weer twee weken van de zon en de stilte te kunnen genieten, want in juni komen we weer. Ondanks dat we intussen in de Alentejo en de Algarve een kleine 6000 kilometer hebben afgelegd, zijn er nog steeds plaatsjes, kerken, historische plekjes, landschappen en rustige strandjes te ontdekken. Net als leuke restaurantjes, gebakjes, drankjes enzovoort. Eerlijk gezegd, de komende jaren zijn we nog niet echt uitgekeken.

Het lekkere van jullie plekje is dat je overal zo bij bent, terwijl je in een oase van rust zit. Zelfs hier, we wonen best rustig, merk je het verschil. De vogels worden hier doorsneden door brommergeluiden, politiesirenes, een vertrekkende trein of de zoveelste Boeing 737 die de landing op Schiphol inzet. De sterrenlucht wordt ’s avonds verduisterd door de oranje gloed van kassen, en de typisch mediterrane lucht ruikt hier vagelijk naar uitlaatgas. Op de berg hebben we daar geen last van, daar is het onthaasten in optima forma. En met drukke banen is het heerlijk om een paar keer per jaar even niets te hoeven, maar gewoon te variëren van strandbezoek (Carvahal en Porto Covo blijven favoriet) tot slenteren langs ruïnes, monumenten, winkelstraatjes en af en toe een shopping mall. Om dan elke keer weer terug te komen in een bijna oorverdovende stilte waar een koele fles vinho verde of een aangename Portugese brandy de laatste moeheid uit de botten verdrijft. Aangevuld met olijven, Portugese worst en andere hapjes natuurlijk, ook de inwendige mens heeft versterking nodig. Heerlijk om zo de zon vanaf het terras - in december soms vanachter de ramen, het kan dan wat frisjes zijn - langzaam onder te zien gaan.

Of het allemaal echt lukt… we zijn begonnen met Portugees leren (trabalho, trabalha, trabalhamos, waarom “werken” nu net het eerste werkwoord is dat je leert te vervoegen…) dus met een beetje mazzel zijn we niet helemaal incommunicado in juni. De vakantiedagen zijn aangevraagd, en - stiekem - ook alweer voor kerst 2009. We waren ooit de eerste reservering, de eerste die voor de tweede keer kwamen, met een beetje mazzel straks ook de eerste die een lustrum vieren.

Tot snel, tot juni…

Andre en Maureen
Ps: de filmbeelden worden nu ingeladen, voor juni moet versie II klaar zijn