Gastenboek
Terugblikkend op alle fijne dingen die ik het afgelopen jaar gedaan en meegemaakt heb, was mijn vakantie in oktober met mijn moeder van 79!!! en dochter zeker een van de hoogtepunten!
Het was heel erg leuk om jullie bezig te zien in jullie "nieuwe" woonomgeving, alles is heel professioneel opgezet hoor!
Overal is aan gedacht, tot aan het parasolletje en handdoeken voor het strand.
Genoten hebben wij van het grandioze uitzicht iedere dag weer en iedere dag anders, veel foto's van zonsonder-en opgangen gemaakt vanaf onze eigen berg.
Ook denk ik met plezier terug aan onze wandeling vanuit het huisje naar de molen en via een omtrekkende beweging weer terug bij de hoofdingang van jullie landgoed.
Verder hebben we de omgeving verkend, van de prachtige kust tot het stuwmeer in het binnenland, maar een week is te kort, er is zoveel te doen en te bekijken, dus ik kom zeker nog een keer terug, maar dan samen met Piet.
Heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid en groeten aan alle bekenden en o ja, nog gefeliciteerd met het behalen van de officiele status!
Jos
Hallo, voor degene die mij niet kennen, ik ben Paula Galesloot en Nel heeft mij uitgenodigd in het gastenboek te schrijven.
Dus bij deze!
Om te vertellen hoe fantastisch de vakantie in Portugal was bij Nel, Wynand, Lies en Bas moet ik toch eerst enige jaren terug.
Om precies te zijn 9 jaar.
Nel en ik waren toen al enige tijd lid van onze schilders club VKA (Vrije Kunstgroep Almere).
Op een gegeven moment dreigde de VKA op te houden met bestaan als er op korte termijn geen nieuw bestuur werd gekozen.
Niemand stond natuurlijk te trappelen voor een bestuursfunctie.
Maar met zoveel druk in ons rug (we wilde natuurlijk wel blijven schilderen) hadden we toch binnen de kortste keren een bestuur van 7 leden bij elkaar.
Dit tot grote verbazing van het oude bestuur.
We bespraken wie het beste in welke functie paste.
Nel werd secretaris en ik werd dan wel voorzitter en de ander weer penningmeester enz..
Het werd een hele leuke tijd, het voelde als vier handen op een buik en wat belangrijk was de vereniging bloeide weer helemaal op.
Jammer dat Nel in januari 2007 stopte met haar bestuursfunctie en lidmaatschap, ik voelde me bijna in de steek gelaten.
Maar ik gunde haar natuurlijk haar nieuwe uitdaging in Portugal met haar man en zuster (en inmiddels ook zoon Bas).
Bij haar afscheid beloofde we met z'n allen een keer naar Portugal te komen om te schilderen en dat hebben we 5 november voor 6 dagen waargemaakt.
Het was fantastisch, met 17 personen, waaronder 11 VKA leden van de 30, in het vliegtuig (wat Nel natuurlijk voortreffelijk voor ons geregeld had) naar Portugal.
Verdeeld in 4 huizen was het uitstekend toeven en het gekke is dat ieder op zijn plek was.
We kregen heerlijk eten geserveerd (complimenten voor kok Wynand) werden rondgereden en genoten van de mooie natuur en zee met prachtige rotsen.
Zoek je rust en schoonheid dan zit je op je plek, maar je moet wel goed kunnen lopen en een beetje klimmen want je zit wel op de berg.
En ja, we hebben ook nog getekend of geschilderd.
Nog als laatste een tip, alle kunstwerken in de huizen zijn persoonlijk door Nel gemaakt en wel in haar VKA tijd en dat vind ik persoonlijk erg leuk.
Nel, Wynand, Lies en Bas hartelijk bedankt en misschien tot volgend jaar!
Wat hebben we een fijne tijd bij jullie gehad, de verzorging prima, het dagje uit een belevenis waar ik nog veel aan terug zal denken.
Kortom een prachtige vakantie met stralend mooi weer en heel veel gelachen.
En wat hebben we genoten van de omgeving, deze ook vast gelegd op schildersdoek en fototoestel.
Voor deze onvergetelijke week wil ik jullie nogmaals hartelijk bedanken. Groetjes Rina
Alweer een paar dagen hard aan het werk, maar de zon zit nog in ons! En novemberbruin is een mooi egaal goudbruin. We hebben een absoluut verrukkelijke week gehad op Monte do Casarão. Als we ’s morgens de luiken opendeden zagen we aan alle kanten van ons huis (huisje is echt een understatement!) een prachtig landschap. Geen mens te zien en zelfs geen enkele bebouwing, op een enkele zandstenen ruïne of de oude Don Quijote molen na. Eerst was het dan nog fris, dus we ontbeten op ons gemak in de prachtige keuken. Maar tegen de tijd dat wij aan de koffie toe waren konden de deuren open en konden we genieten van de warme zonnestralen. We droegen de ligbedden of de stoelen naar een plek in de zon en je houdt het niet voor mogelijk half november, maar het ene na het andere laagje kon uit. We zaten te genieten van de absolute stilte en hebben heel wat afgelezen en gesudokud!
Maar na een paar uur in de zon met nog een kopje koffie en maar weer eens een boterhammetje keken we elkaar zo rond een uur of twee/drie aan van: we kunnen toch niet de hele dag op die berg blijven zitten, we moeten iets doen! De ene dag trokken we dan de bergschoenen aan en liepen gewoon op gevoel een bepaalde richting uit. De eerste keer naar de molen aan de andere kant van het dal, gewoon van het huis uit de berg af en dan maar een pad zoeken. Wat een heerlijke manier van wandelen! De begroeiing is meestal open en de bergen (nou ja hoeveel meter waren ze ook weer?) vriendelijk, zonder ravijnen of andere obstakels, maar toch pittig klimmen hier en daar. De kurkschillers laten overal paden achter waar we dankbaar gebruik van maakten. Je komt totaal niemand tegen. Nou ja die ene Duitse toeriste dan, die bij de molen van het uitzicht stond te genieten en zich totaal te pletter schrok toen wij daar aankwamen.
De andere dag stapten we in de auto om maar eens wat proviand in te gaan slaan. Inderdaad een kleine 20 minuten rijden naar São Teotónio. De grote supermarkt heeft alles! En dan maar eens op zoek naar de strandjes. Nou die zijn er inderdaad, te kust en te keur. We hebben er een stuk of zes bezocht. Bij drie ervan hebben we een lekkere maaltijd gegeten. Als je een snack neemt ben je niet meer dan een paar euro kwijt. Je kunt ook ’s middags een warme driegangenmaaltijd met wijn en koffie nemen natuurlijk en dan ben je met zijn tweetjes een paar tientjes kwijt. In alle drie de tentjes hebben we lekker gegeten.
Tja, waren er minpuntjes? De temperatuur van het zwemwater was natuurlijk aan de lage kant. Frans heeft wel drie keer gezwommen, maar hield het toch niet zo lang uit als anders. In zee zag je wel mensen zwemmen maar dat leek ons toch ook wel erg fris. Verder zou ik zeggen dat er op het moment dat wij er waren een hinderlijk vliegje rondwaarde. De horren dichthouden dus (moesten we even leren) en ook waren er nog muggen! Voor het echte zomergevoel zullen we maar zeggen.
Natuurlijk gaat de zon in november vroeg onder. We probeerden altijd op tijd terug te zijn voordat de zon achter de heuvel verdween, om nog lekker een kop thee in de zon te kunnen drinken. Op het moment dat de zon dan plotseling schuilgaat wordt het dan ook meteen te koud om buiten te zijn. Maar het hout voor de houtkachel lag klaar, dus in no time hadden we het huis warm. De circulatie van het warme water dat wordt opgewarmd in de houtkachel en naar de radiatoren gaat zorgt voor een efficiënte verwarming en het vuur is natuurlijk gezellig.
Ja en dan kon de avond beginnen: luiken dicht om de warmte binnen te houden, een klein makkelijk hapje en dan eerst het nieuws met Philip Freriks om 7 uur (uur tijdverschil). Dan lekker naar een film kijken op het mooie breedbeeldscherm en tussendoor nog even e-mailen met het thuisfront. We hadden 8 afleveringen Judge John Deed mee, dus wij zaten goed. Ook genoten we van onze eigen muziek uit de meegnomen I-pod die we met een snoertje van Wynand hadden aangesloten op de stereoset.
Lieve Lies, Nel, Wynand en Bas: ik heb het nog niet eens gehad over jullie toewijding voor de gasten: niets is jullie teveel. Korte broek vergeten? Hier heb je er een! Luchtje in de badkamer: we komen meteen de putten spoelen! We konden aanschuiven bij de maaltijd als dat zo uitkwam en ik heb zelfs nog een ochtend meegetekend met de schilderclub die er de eerste dagen nog was. Wij hebben genoten van jullie gastvrijheid en komen zo gauw het leven het ons toestaat weer snel jullie kant uit! Dankjewel!!
Frans en Geke, Heiloo
