Gastenboek

Na een verblijf van een dag of vijf in de oostelijke Algarve reed ik op een zéér onstuimige dag in maart via de zuidkust naar het westen.

Tevoren had ik telefonisch contact gehad met Wynand Riemslag van Monte Do Casarão die mij vanwege het slechte weer een andere route naar hun landgoed had aangeraden dan de gewoonlijke, die binnendoor voert. Bij Lagos nam ik dus de N120 naar het noorden en kwam ik langzaam maar zeker in een landschap waarvan ik steeds meer het gevoel kreeg: dit is dus wat ik mij bij Portugal altijd heb voorgesteld. In plaats van met witte spikkels bezaaide wat dor uitziende heuvels, een weids spaarzaam bebouwd landschap met veel bomen en af en toe de zee in de verte. Naarmate ik noordelijker kwam, werden de heuvels hoger, zag ik kuddes schapen mét herder en grote groepen bruinrood vee in wat je noemt grazige weiden lopen. Heel opvallend was dat er een waar karrenspoor over de weg liep zoals je ’s winters wel ziet wanneer het gesneeuwd heeft. Alleen was de weg niet wit, maar geel. Toen ik op een gegeven moment langzamer reed, zag ik dat er onafgebroken rijen bloeiende mimosabomen langs de weg stonden die massaal hun stuifmeel verloren door de stormachtige wind. Behalve bij de bloemist had ik nooit eerder bloeiende mimosatakken gezien! Later kon ik deze uitbundige bloeier nog verscheidene keren op m’n gemak bewonderen én ruiken zowel aan de kust als op sommige koel gelegen plekken in het binnenland.

Omdat ik geen “bijrijder” naast me had zitten om te helpen navigeren reed Wynand me in zijn bus vanaf de supermarktparkeerplaats in São Teotónio voor naar Monte Do Casarão. Daar stond het welkomstcomité (Nel en Lies) mét paraplu in de stromende regen klaar en loodste me naar binnen waar zoon Bas en hun drie lieve honden me eveneens hartelijk verwelkomden.

En toen… óp naar mijn onderkomen. Dat overtrof al mijn verwachtingen, zó licht, ruim en gezellig met de houtkachel brandende. ‘s Nachts, ondanks de aanhoudende storm prima geslapen in een héérlijk bed. ’s Ochtends keek ik mijn ogen uit: wát een uitzicht! Ik kon daar gedurende mijn verblijf werkelijk geen genoeg van krijgen en heb er onder wisselende weersomstandigheden en belichting enorm van genoten. Een ander aspect wat mij heel erg aansprak was de stilte. Het is er nog écht stil en bovendien is het er ’s nachts nog écht donker. Sterrenbeelden “uit het boekje” zijn hier moeiteloos te herkennen. Zacht geklingel overdag gaf aan dat een kudde schapen door hun herder van de ene heuvel naar de andere werd verweid. ‘s Avonds en ’s ochtends vroeg hoorde ik bosuilen. Verder zag ik veel verschillende vogelsoorten waaronder leeuweriken, rode patrijzen en mijn favoriet, de boerenzwaluw die bij Nel en Wynand voor het tweede jaar in de garage broedt. Ik heb er de Koninginnepage om het huis zien vliegen en zich in de zon koesterende hagedisjes op het terras zien zitten. Niet alleen bij diverse woningen in het binnenland, ook aan de prachtige kust, die me aan die van Bretagne doet denken, nestelden ooievaars op de rotsen.

Omdat het al een aantal dagen stralend weer was, ging op 11 maart het zwembad “open” en kon ik het aantal baantjes dat ik trok gestaag opvoeren tot de dag van vertrek. De temperatuur van het water was in het begin zo rond de 20°C maar door de felle zon warmde het steeds een beetje verder op. Als ik uitgezwommen was, dobberde ik een poosje rond en doordat het zwembad hoog ligt – en daarmee een panoramisch uitzicht biedt op het dal beneden – had ik iedere keer het gevoel tussen hemel en aarde te zweven. Súper!

Van Nel mocht ik uit de rijke cd-collectie kiezen wat ik maar wilde en wonderlijk, in mijn onderkomen klonken oude bekenden zoals ik ze nog niet eerder had gehoord. Ik genoot intens in deze bijzondere omgeving.

Gastvrijheid staat niet alleen hoog in het vaandel van Monte Do Casarão maar ook met hoofdletters. Omdat ik in m’n eentje was en wat beperkingen heb, had ik bij sommige dingen wel eens hulp nodig maar geen moeite was hen ooit te veel!

Ik vind het een unieke plek waar een mens echt tot zichzelf kan komen en kan het van harte aanbevelen er tegen het einde van de lange, Nederlandse winter eens heen te gaan, letterlijk het voorjaar tegemoet.
Mirjam Wiskerke-Zijdewind, Oudelande

We zijn inmiddels al weer een lange januarimaand terug in vrieskou en regen, na een heerlijk paar kerstweken op onze eigen berg. Het dagelijkse leven is alweer gewoon en soms lijkt het alsof we al weer maanden thuis zijn. Drie keer zijn we nu in Casa Boa geweest, en het voelt echt als een tweede thuis. Ach, het plezierige is dat we over iets minder dan vijf maanden opnieuw in de auto kunnen stappen om weer twee weken van de zon en de stilte te kunnen genieten, want in juni komen we weer. Ondanks dat we intussen in de Alentejo en de Algarve een kleine 6000 kilometer hebben afgelegd, zijn er nog steeds plaatsjes, kerken, historische plekjes, landschappen en rustige strandjes te ontdekken. Net als leuke restaurantjes, gebakjes, drankjes enzovoort. Eerlijk gezegd, de komende jaren zijn we nog niet echt uitgekeken.

Het lekkere van jullie plekje is dat je overal zo bij bent, terwijl je in een oase van rust zit. Zelfs hier, we wonen best rustig, merk je het verschil. De vogels worden hier doorsneden door brommergeluiden, politiesirenes, een vertrekkende trein of de zoveelste Boeing 737 die de landing op Schiphol inzet. De sterrenlucht wordt ’s avonds verduisterd door de oranje gloed van kassen, en de typisch mediterrane lucht ruikt hier vagelijk naar uitlaatgas. Op de berg hebben we daar geen last van, daar is het onthaasten in optima forma. En met drukke banen is het heerlijk om een paar keer per jaar even niets te hoeven, maar gewoon te variëren van strandbezoek (Carvahal en Porto Covo blijven favoriet) tot slenteren langs ruïnes, monumenten, winkelstraatjes en af en toe een shopping mall. Om dan elke keer weer terug te komen in een bijna oorverdovende stilte waar een koele fles vinho verde of een aangename Portugese brandy de laatste moeheid uit de botten verdrijft. Aangevuld met olijven, Portugese worst en andere hapjes natuurlijk, ook de inwendige mens heeft versterking nodig. Heerlijk om zo de zon vanaf het terras - in december soms vanachter de ramen, het kan dan wat frisjes zijn - langzaam onder te zien gaan.

Of het allemaal echt lukt… we zijn begonnen met Portugees leren (trabalho, trabalha, trabalhamos, waarom “werken” nu net het eerste werkwoord is dat je leert te vervoegen…) dus met een beetje mazzel zijn we niet helemaal incommunicado in juni. De vakantiedagen zijn aangevraagd, en - stiekem - ook alweer voor kerst 2009. We waren ooit de eerste reservering, de eerste die voor de tweede keer kwamen, met een beetje mazzel straks ook de eerste die een lustrum vieren.

Tot snel, tot juni…

Andre en Maureen
Ps: de filmbeelden worden nu ingeladen, voor juni moet versie II klaar zijn

Na 3,5 week op onze berg kan ik maar één ding zeggen: Ik wil weer terug. Maar voorlopig kunnen we er weer even hard tegenaan in het drukke Nederland. We hebben ons fantastisch opgeladen. Tja, soms ben je gewoon even toe aan vakantie. Aan rust en ruimte. Aan een prachtige omgeving. Voor ons is het simpel geworden: dan gaan we naar Monte do Casarão!

Tot de volgende keer weer, we kunnen niet wachten...
groeten Digna

De beste wensen voor jullie allemaal nog!
Dank je wel voor de kerstkaart, lief dat jullie mij niet zijn vergeten! Ik had graag met Andre en Maureen mee willen komen maar door mijn werk etc ging dat niet lukken helaas. Wie weet ergens dit jaar!!
Groetjes Stefanie

Terugblikkend op alle fijne dingen die ik het afgelopen jaar gedaan en meegemaakt heb, was mijn vakantie in oktober met mijn moeder van 79!!! en dochter zeker een van de hoogtepunten!
Het was heel erg leuk om jullie bezig te zien in jullie "nieuwe" woonomgeving, alles is heel professioneel opgezet hoor!
Overal is aan gedacht, tot aan het parasolletje en handdoeken voor het strand.

Genoten hebben wij van het grandioze uitzicht iedere dag weer en iedere dag anders, veel foto's van zonsonder-en opgangen gemaakt vanaf onze eigen berg.
Ook denk ik met plezier terug aan onze wandeling vanuit het huisje naar de molen en via een omtrekkende beweging weer terug bij de hoofdingang van jullie landgoed.
Verder hebben we de omgeving verkend, van de prachtige kust tot het stuwmeer in het binnenland, maar een week is te kort, er is zoveel te doen en te bekijken, dus ik kom zeker nog een keer terug, maar dan samen met Piet.

Heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid en groeten aan alle bekenden en o ja, nog gefeliciteerd met het behalen van de officiele status!
Jos

Hallo, voor degene die mij niet kennen, ik ben Paula Galesloot en Nel heeft mij uitgenodigd in het gastenboek te schrijven.
Dus bij deze!
Om te vertellen hoe fantastisch de vakantie in Portugal was bij Nel, Wynand, Lies en Bas moet ik toch eerst enige jaren terug.
Om precies te zijn 9 jaar.
Nel en ik waren toen al enige tijd lid van onze schilders club VKA (Vrije Kunstgroep Almere).
Op een gegeven moment dreigde de VKA op te houden met bestaan als er op korte termijn geen nieuw bestuur werd gekozen.
Niemand stond natuurlijk te trappelen voor een bestuursfunctie.
Maar met zoveel druk in ons rug (we wilde natuurlijk wel blijven schilderen) hadden we toch binnen de kortste keren een bestuur van 7 leden bij elkaar.
Dit tot grote verbazing van het oude bestuur.
We bespraken wie het beste in welke functie paste.
Nel werd secretaris en ik werd dan wel voorzitter en de ander weer penningmeester enz..
Het werd een hele leuke tijd, het voelde als vier handen op een buik en wat belangrijk was de vereniging bloeide weer helemaal op.
Jammer dat Nel in januari 2007 stopte met haar bestuursfunctie en lidmaatschap, ik voelde me bijna in de steek gelaten.
Maar ik gunde haar natuurlijk haar nieuwe uitdaging in Portugal met haar man en zuster (en inmiddels ook zoon Bas).
Bij haar afscheid beloofde we met z'n allen een keer naar Portugal te komen om te schilderen en dat hebben we 5 november voor 6 dagen waargemaakt.
Het was fantastisch, met 17 personen, waaronder 11 VKA leden van de 30, in het vliegtuig (wat Nel natuurlijk voortreffelijk voor ons geregeld had) naar Portugal.
Verdeeld in 4 huizen was het uitstekend toeven en het gekke is dat ieder op zijn plek was.
We kregen heerlijk eten geserveerd (complimenten voor kok Wynand) werden rondgereden en genoten van de mooie natuur en zee met prachtige rotsen.
Zoek je rust en schoonheid dan zit je op je plek, maar je moet wel goed kunnen lopen en een beetje klimmen want je zit wel op de berg.
En ja, we hebben ook nog getekend of geschilderd.
Nog als laatste een tip, alle kunstwerken in de huizen zijn persoonlijk door Nel gemaakt en wel in haar VKA tijd en dat vind ik persoonlijk erg leuk.
Nel, Wynand, Lies en Bas hartelijk bedankt en misschien tot volgend jaar!